това́рищ

Tagi

świat Boga i duszy

Ważny dzień nadchodzi dla „Resortowych Muzułmanów”:) Będą życzenia, a nawet dodatkowe rakaty dla największego przyjaciela wszystkich religii, towarzysza Lenina, szczególną słabość miał własnie do islamu, chyba nie trzeba tłumaczyć dlaczego. Dla resortowych muzułmanów to też jeden z niewielu dni, kiedy mogą się razem z rodziną pomodlić, a w niektórych przypadkach nie trzeba  nawet synagogi odwiedzać, by wspólnie pogrążyć się w modlitwie…

 

Reklamy

Johann Jacob Reiske

Tagi

arabiści

 

Johann Jacob Reiske obecnie uchodzi za założyciela filologii arabskiej, pioniera arabskiej numizmatyki i epigrafiki. Uważa się, że uczony ten awansował filologię arabską z nauki pomocniczej teologii do samodzielnej dyscypliny naukowej.
Reiske urodził się 25 grudnia 1716 w Zörbig, jako syn garbarza. Od 1722 roku uczęszczał do szkoły w Zörbig, od 1727 pobierał prywatne lekcje w Zöschen, a w latach 1728-1733 był uczniem gimnazjum w Halle. W 1733 roku rozpoczął studia w Lipsku na wydziale teologii i studiował oprócz tego jako samouk język arabski.

W 1738 roku udał się na zlecenie Alberta Schultena do Lejdy, aby studiować arabskie rękopisy, których spora ilość znajdowała się w tamtejszej bibliotece. W Lejdzie uczęszczał na wykłady Tiberiusa Hemsterhuisa i Schultena, którzy obudzili w nim zainteresowanie literaturą grecką. Za namową Schultena rozpoczął tam studia medyczne. Doktoryzował się w 1746 roku broniąc pracę na temat medycyny arabskiej (Miscellaneae aliquot observationes medicae ex Arabum monumentis). Po powrocie do Lipska z tytułem doktora medycyny w 1746 roku chciał wykonywać zawód lekarza i okazjonalnie zajmował się pracą filologiczną. W 1748 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym arabistyki w Lipsku, ale nie zapewniało mu to środków na utrzymanie. Mianowanie na profesora klasycznej filologii w Lipsku i Wittenberdze utrudniali mu jego wpływowi przeciwnicy m.in Johann August Ernesti, którego prace ostro krytykował. 1 lipca 1758 roku został rektorem Nikolaischule w Lipsku. „To była deska, którą Bóg mi rzucił w biedzie . Bieda zmusiła mnie, aby jej się chwycić; w przeciwnym razie bym umarł ” pisał w swojej biografii o zaoferowanej pracy.

 

Reiske ożenił się w 1764 roku z Ernestine Christine Müller. Z okazji wizyty u Gottholda Ephraima Lessinga w 1771 roku uporządkował orientalne manuskrypty w Herzog August Bibliothek.
Zmarł po długiej chorobie 14 sierpnia 1774 roku w Lipsku.
Mimo wielkiego trudu włożonego w badania Reiske nie znalazł uznania w swoich czasach. Sam nazywał się „męczennikiem literatury arabskiej”. Jego teksty i tłumaczenie Abu ‚l-Fidas ukazały się pośmiertnie. Poza tym zajmował się arabskimi przysłowiami i przetłumaczył Demostenesa. Jego wydanie i komentarz do De ceremoniis zalicza się do nawybitniejszych źródłowych wydań bizantyjskich.

Uczniami jego byli miedzy innymi Carl August Gottlieb Keil, Johann Jakob Griesbach, Christian Friedrich von Schnurrer oraz Johann Schweighäuser.

 

Niektóre dzieła:
Constantini Porphyrogeniti libri II. de ceremoniis aulae Byzant., vols. i’ ii. (Leipzig, 175 1–66), vol. iii. (Bonn, 1829),
Animadv. ad Graecos auclores (5 vols., Leipzig, 175 1–66) (the rest lies upprinted at Copenhagen),
Oratorum Graec. quae supersunt (8 vols, Leipzig, 1770–73),
App. crit. ad Demostheneni (~ vols., ib., ‚774–75),
Maximus Tyr. (ib., 1774),
Plularchus ‚(II vols., ib., 1774–79),
Dionys Italic. (6 vols., ib., 1774–77),
Libanius (4 Vols., Altenburg, 1784–97).

Źródło: Wikipedia i kilka niemieckich stronek

Grafika: Internet

 

Zabierz mnie…

Tagi

myśląc Ojczyzna

Karol Wojtyła (drugi z prawej) podczas przeszkolenia wojskowego. Lipiec 1939 r.

 

 

Zabierz mnie , Mistrzu, do Efrem, i pozwól tam z sobą pozostać, gdzie ciszy dalekie wybrzeża opadają na skrzydłach ptaków, jak zieleń, jak fala bujna, nie zmącona dotknięciem wiosła, jak koło szerokie na wodzie, nie spłoszone cieniem przestrachu. Dzięki, żeś miejsce duszy tak daleko odsunął od zgiełku i w nim przebywasz przyjaźnie otoczony dziwnym ubóstwem, Niezmierny, ledwo celkę zajmujesz maleńką, kochasz miejsca bezludne i puste. Bo jesteś samą Ciszą, wielkim Milczeniem, uwolnij mnie już od głosu, a przejmij tylko dreszczem Twojego Istnienia, dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.

Karol Wojtyła

Selim Chazbijewicz: Muzułmanie są mocno podzieleni

Tagi

wywiady

Z prof. Selimem Chazbijewiczem, byłym przewodniczącym Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Gdańsku, rozmawia Dorota Abramowicz
Listy, protesty, oskarżanie Pana jako poprzedniego imama przez przewodniczącą Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Gdańsku o nieodpowiednią „postawę moralną i poglądy profanujące podstawowe prawa człowieka”. Co dzieje się wśród gdańskich muzułmanów?

Niestety, środowisko, choć nieliczne (gmina muzułmańska liczy w Gdańsku w rzeczywistości góra 60 osób) jest rozbite. Mamy do czynienia z konfliktem etnicznym, ideologicznym, z różnicami liturgicznymi, wreszcie z typowym konfliktem personalnym, u którego podstaw leżą związki rodzinne.

 

Nie rozumiem…

List w obronie obecnego imama Hani Hraisha napisała jego szwagierka. Nic dziwnego, że staje po stronie członka rodziny.

A skąd konflikt etniczny?

To wygląda tak, jakby Polacy z Litwinami kłócili się o wspólny Kościół katolicki. Tak samo nie mogą porozumieć się Tatarzy z Arabami. Islam w Polsce był przez wieki religią wyznawaną przez polskich Tatarów. W ostatnich latach w kraju osiedlili się Arabowie, którzy próbują narzucić nam interpretację, zasady, pojęcia, na czym polega „prawdziwy islam”. A my pewne elementy liturgii interpretujemy tak samo niezmiennie od setek lat. Ponadto wśród przyjezdnych Arabów przeważają Palestyńczycy, którzy dodatkowo chcą ustawić środowisko pod kątem interesów palestyńskich.

Na czym polegają różnice liturgiczne?

Są one trudne do wychwycenia dla kogoś, kto nie zna naszych obrzędów religijnych. Można to porównać do debaty między chrześcijanami, czy żegnać się dwoma czy trzema palcami.

 

Dalszy ciąg  wywiadu znajduje się tutaj:  http://www.dziennikbaltycki.pl/artykul/239499,selim-chazbijewicz-muzulmanie-sa-mocno-podzieleni,id,t.html?cookie=1

 

 

Wojna Obronna

Tagi

świat Boga i duszy

Ajatollah Chomeini zamiast pojęcia Dżihad Obronny, najczęściej używał określenia Wojna Obronna, dżang – e defa’i. Termin wojna, dżang nie był w ujęciu przywódcy irańskiej rewolucji jednoznaczny z pojęciem Dżihad. Chomeini wyróżnił dwa rodzaje wojny: jeden określił mianem Dżihad, drugi obroną Defa. Oba pojęcia, nawzajem się uzupełniając, zawierają inne treści. Obrona jako akt zbrojny był dla niego po prostu wojną. Natomiast jako posunięcie moralne, tzn. , obrona wartości, religii, tradycji, miała charakter Dżihadu o wymiarze walki ideologicznej między wartościami duchowymi, reprezentowanymi przez kulturę muzułmańską, a materializmem Zachodu. Chomeini uważał, że obrona jest jedyną formą walki zbrojnej, która może zostać podjęta we współczesnym państwie szyickim, gdyż walka zbrojna w formie ataku jest ze względu na nieobecność imama niemożliwa. W 1359 r. h. W przemówieniu skierowanym do członków sztabu mobilizacyjnego Chomeini powiedział:

Doktryna Dżihadu to jedno; Doktryna Obrony to drugie. Czas Obrony różni się od czasu Dżihadu. Przeprowadzenie Dżihadu wymaga spełnienia zastrzeżonych warunków, obrona nie jest określona zasadami, wymaga jedynie przystąpienia do niej.

A zatem słowo Dżihad, jako pojęcie występujące w Koranie oraz obowiązek wykonywany przez pierwszych dwunastu imamów (i zastrzeżony dla pierwszych dwunastu imamów), miało – zdaniem Chomeiniego – charakter uświęcony, na co wskazują określenia Święty Dżihad, Dżahad – e Moghaddas lub Święta Obrona, Defa’ – e Moghaddas, jakich używał Chomeini.

Współcześni ideolodzy Wojnę Obronną określają również mianem Wojny Narzuconej, Dżang – e Tachmili. Jej rozpoczęcie spowodowane jest agresją zbrojną z zewnątrz. W ujęciu wielu irańskich myślicieli, do których należą między innymi Chomeini i Motahhari, taki charakter miała wojna z Irakiem.

Przystąpienie do tego rodzaju walki nie wymaga wezwania imama, a obowiązek udziału w działaniach wojennych spoczywa na wszystkich obywatelach bez względu na płeć i wiek. Chomeini zaznaczał:

Obowiązek obrony jest powszechny (…) Jeżeli nasz muzułmański kraj zostanie zaatakowany lub ktoś będzie chciał podjąć atak, na wszystkich obywateli: kobiety, mężczyzn dorosłych, nałożony zostaje obowiązek przystąpienia do obrony. Nawet starzec, który nie jest w pełni sprawny musi uczestniczyć w obronie.

Ajatollah traktował uczestnictwo w obronie jako obowiązek narodowy:

Obrona Islamu i kraju muzułmańskiego jest nakazem, który w momencie niebezpieczeństwa jest obowiązkiem narodowym określonym przez prawo i spoczywa na wszystkich grupach społeczeństwa

Ajatollah powiedział także:

Tylko ten, kto został zabity w imię świętego celu i ochrony praw człowieka zasługuje na miano męczennika.

Grafika: internet

 

Droga Prosta

Tagi

od nas

 

Zapraszam wszystkich kroczących Prostą Drogą i oczywiście Poddanych Bogu na blog o ….

” „W ten sposób objawiliśmy to w postaci znaków jasnych, jak również to, że Bóg prowadzi drogą prostą tego, kogo chce”.
(tł. Koranu wg. J. Bielawskiego 22:6)

Poznanie własnej tożsamości (czy bardziej odkrywanie i definiowanie jej) to proces złożony, wobec którego staje niemal każdy z nas. Zdefiniowanie i określenie siebie, swojego miejsca w społeczeństwie oraz jasne sprecyzowanie celów, które przed sobą stawiamy jest podstawą tego, by w sposób pewny a także rozważny, kroczyć przez życie.

W literaturze motyw drogi pojawia się stosunkowo często. Obraz życia, jako wędrówki, której kresem jest wieczna egzystencja w obliczu Stwórcy jest powszechnie znany. Jest to droga, którą pokonuje każdy z nas. To właśnie z czynów, które podczas wędrówki na tej drodze popełnimy (tudzież, których zaniechamy) będziemy rozliczani przed Bogiem”.

http://patriota-virtual.blogspot.de/

Nafisa

Tagi

islam według Ahlul Bejt, sufizm

Wielce szanowaną postacią w świecie sufi wśród muzułmanów, szczególnie Egiptu, jest Nafisa bint al – Hasan al – Anwar Ibn Zajd al – Ablaj Ibn al – Imam al – Hasan Ibn Imam Ali; pochodziła z rodu Proroka Muhammada(s). Według tradycji urodziła się około 762 r. W Mekce; będąc dzieckiem opanowała na pamięć cały Koran i studiowała u ojca prawo muzułmańskie. Pobożna – za dnia pościła, a w nocy modliła się – i inteligentna, szybko została obdarzona szacunkiem. Mając szesnaście lat poślubiła swego kuzyna, bezpośredniego potomka imama Husajna(a). Urodziła mu syna i córkę. Trzynastokrotnie odbyła hadżdż. Znana była z wyjątkowej znajomości prawa (większość zasad i interpretacji znała na pamięć) i pobożności, m. in. Odbyła pielgrzymkę do Palestyny, do grobu Abrahama(a), uprawiała także ascezę. Towarzyszyła jej Zajnab bint Jaha, jej synowa. Kiedy ukończyła czterdzieści lat życia przeniosła się do Kairu, gdzie początkowo była gościem w domu bogatego kupca. Dom ten później stał się miejscem pielgrzymek z całego Egiptu, gdyż pątnicy przybywali, aby się modlić i składać prośby o błogosławieństwo do świętej. Autorytet naukowy i teologiczny Sajjdy Nafisy był tak wielki, że często rozsądzała spory naukowo – teologiczne oraz prawne, szczególnie dotyczące problematyki wiarygodności hadisów i wyjaśnień cytatów koranicznych.

Przyczyniła się do unowocześnienia badań koranicznych, a z jej porad korzystał m.in. Imam Szaf, a także wielu innych wielkich uczonych tamtych czasów. Przypisuje się jej dokonanie za życia około stu pięćdziesięciu cudów. Na miejscu domu w którym przebywała, wzniesiono jej mauzoleum – miejsce pielgrzymek do dziś. Niedaleko wznosi się meczet jej imienia, który był wielokrotnie przebudowywany, dzisiejszy budynek powstał w 1897 roku.

Zbigniew Landowski

Grafika: internet

Modlitwa

Tagi

Koran

I kiedy (o Wysłanniku) moi słudzy pytają cię o mnie, to zaprawdę – jestem blisko: odpowiadam na modlitwę proszącego, jeśli się modli do Mnie. Niech zatem (bez wahania) odpowiedzą na Me wezwanie, niech wierzą i niech pokładają we mnie ufność (tak jak od nich tego wymagam), ażeby mogli być prowadzeniu ku doskonałości duchowej i umysłowej, a także prawości.

Sura: al – Bakara ajat 186
Modlitwa i prośba do Boga stanowią zasadniczą część poddania się Bogu i uwielbienia Go. Tym, co z Ziemi wznosi się ku Bogu, jest modlitwa. Można ją podzielić na kilka rodzajów:
Modlitwa wszystkich organizmów roślin, zwierząt i ludzi wynikająca z naturalnego usposobienia ich ciał w zgodzie z ich powinnościami, ustalonymi w akcie stworzenia. Taka modlitwa jest zawsze przyjęta.
Drugi rodzaj, także wykonywany przez wszystkie organizmy, rośliny, zwierzęta i ludzi, w języku potrzeb życiowych. Bóg spełnia ich potrzeby w odpowiednim czasie, z tym wyjątkiem, że łatwiej jest wyżywić rośliny i zwierzęta względnie słabsze i mniej inteligentne, niż inne jak np. Wilki czy lisy. Im zwierze jest silniejsze i bardziej samodzielne, tym trudniej mu jest znaleźć pożywienie. Wszystko, co może uczynić niemowlę w celu spełnienia swych potrzeb to płacz i krzyk.
Trzeci rodzaj modlitwy, to modlitwa rodzaju ludzkiego, ja podzielimy na dwie kategorie:
Modlitwa aktywna. Polega na zgodności z prawami, które Bóg ustanowił dla życia. Na przykład zaoranie roli przez rolnika jest jak gdyby pukaniem do drzwi Bożej Opatrzności. Wizyta pacjenta u lekarza stanowi prośbę wzniesioną do Boga o uleczenie. Ten rodzaj modlitwy jest zazwyczaj akceptowany.

Drugą kategorię stanowi nasza modlitwa słowna. Na nią również Bóg odpowiada. Jednak odpowiedź nie oznacza przyjęcia. Bóg przyjmuje wszystkie modlitwy wykonywane w sposób szczery. Czasem odpowiada dając to, o co zostanie poproszony, a innym razem to, co jest lepsze, niekiedy przesuwa spełnienie prośby, aż do czasu przyjścia przyszłego, a znowu innym razem w ogóle nie spełnia prośby, gdyż nie przyniosłoby to proszącemu korzyści. Sposób w jaki Bóg odpowiada na modlitwy swych sług, oparty jest na Jego Mądrości!

Ali Ünal

***

Tagi

świat Boga i duszy

EMIR RZEWUSKI:

MICIŃSKI TADEUSZ

 

Hiacynty wystrzeliły nad grobem Jezusa:

Maria z Magdali!

Nepenthesy czarne nad grobem Jezusa:

Mahomet-Ali!

Róże się krwawią nad grobem Jezusa:

Katarzyna z Sieny!

Paprocie tajne nad grobem Jezusa:

z ksiąg Awiceny!

Nenufary ciche nad grobem Jezusa:

mniszki śnią mękę!

Niebo wieczorne nad grobem Jezusa:

kometa Enke!

Ogrody pustyń nad grobem Jezusa:

Maria z Magdali.

Tarcze zagasłe nad grobem Belusa:

Mahomet-Ali.

Sfinksy olbrzymie wśród gór Edypa:

człowiek wybrany!

Nad Gopłem czarna opuszczona lipa:

wieszcz obłąkany!

Upiorna zorza nad oceanem,

okręt wśród lodu!

Na świecie idę – w kraju nieznanym

wódz bez narodu!

Człowiek Doskonały

Tagi

sufizm

 

Człowiek doskonały nie widzi lepszego obowiązku od tego, by świat czynić prawym, szerzyć Prawdę wśród ludzi, wykorzeniać złe prawa oraz zwyczaje spośród ludu, a zaszczepiać dobre obyczaje i prawa, mówić ludziom o Bogu, wiele mówić o chwale drugiego świata, pouczać o wieczności oraz trwałości drugiego świata, opowiadać o zmienności i nietrwałości tego świata, wykazywać korzyści płynące z ubóstwa i skromności, aż ubóstwo i skromność staną się dla serc ludzkich słodkie, mówić o szkodzie wynikającej z bogactwa i przyjemności zmysłowych, aż u ludzi pojawi się niechęć do bogactw i przyjemności, (…) opowiadać o szczęściu raju i nieszczęściu piekła oraz o utrapieniu Sądu, opowiadać to w przenośniach i skłaniać ludzi do wzajemnej miłości i przyjaźni, by nie sprowadzali na siebie nawzajem kłopotów i nie byli obojętni na nieszczęście innych, by byli pomocni jeden drugiemu, nalegać by ludzie zapewniali sobie nawzajem bezpieczeństwo zarówno w słowach jak i czynach.

Azīz-ad-Dīn Nasafī