Ignaz Goldziher

Tagi

arabiści

(ur. 22 czerwca 1850, zm. 13 listopada 1921) – orientalista węgierski. Wraz z Niemcem Theodorem Nöldeke   i Holendrem Christiaanem Snouck  Hurgronje , uważany jest za założyciela nowoczesnej islamistyki  w Europie.

 

Urodził się w Szekesfehervar w rodzinie żydowskiej, studiował na uniwersytetach Eötvös Loránd w Budapeszcie,Humboldta w Berlinie, w Lipsku i w Lejdzie wspierany przez barona Eötvös, ówczesnego węgierskiego ministra kultury. Otrzymał stanowisko privatdozent w Budapeszcie w 1872. W latach następnych, pod auspicjami rządu węgierskiego, zaczął podróż po Syrii, Palestynie i Egipcie. Tu skorzystał ze sposobności uczestniczenia w wykładach uczonych muzułmańskich na uniwersytecie al-Azhar w Kairze.

W 1890 opublikował Muhammedanische Studien, w których wykazał, że hadisy odzwierciadlają raczej kontrowersje w dziedzinie prawa i doktryn społeczno-politycznych, jakie zachodziły w dwa wieki po śmierci proroka Mahometa, niż słowa samego Mahometa. Mocno wierzył, że prawo muzułmańskie zawdzięcza swoje początki prawu rzymskiemu, choć w opinii współczesnej orientalistki amerykańskiej, Patricii Crone jego argumenty w tej dziedzinie są nadzwyczaj słabe (uncharacteristically weak).

Z powodu fali antysemityzmu  na Węgrzech Goldziher mógł objąć posadę na uniwersytecie w Budapeszcie dopiero w wieku 44 lat. Był pierwszym uczonym żydowskiego pochodzenia, który doszedł do takiego stanowiska. Reprezentował rząd węgierski i Węgierską Akademię Nauk na licznych kongresach międzynarodowych. Odebrał złoty medal na Kongresie Orientalistycznym w Sztokholmie w 1889. Był członkiem kilku węgierskich i zagranicznych stowarzyszeń naukowych, sekretarzem wspólnoty żydowskiej w Budapeszcie. Uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych (Litterarum doctor, Litt. D.) na uniwersytecie w Cambridge  (1904) oraz doktora nauk prawniczych (Legum Doctor, LL.D.) na uniwersytecie  w Aberdeen  (1906).

Szacunek w kołach naukowców zawdzięczał przede wszystkim starannemu zbadaniu systemu prawnego przedmuzułmańskiego oraz muzułmańskiego, tradycji, religii i poezji, na temat których opublikował olbrzymią ilość traktatów, recenzji i esejów. Większość jego prac nadal uważa się za aktulane.

Oprócz pracy naukowej Goldziher prowadził dziennik z bardzo osobistymi uwagami, refleksjami, zapisami z podróży i życia codziennego. Doczekał się on publikacji w języku niemieckim pt. Tagebuch. Oto jedna z jego refleksji na temat islamu, zaczerpnięta z jego dziennika:

„W ciągu tych tygodni, wczułem się tak namacalnie w ducha islamu, że ostatecznie nabrałem wewnętrznego przekonania, iż ja sam jestem muzułmaninem, i przy całym rozsądku odkryłem, że to jedyna religia, która, nawet w procesie doktrynalnego i oficjalnego kształtowania się, jest w stanie zadowolić myśli filozoficzne. Moim ideałem było podnieść judaizm do podobnego poziomu racjonalnego. Islam, jak pouczyło mnie doświadczenie, jest moją jedyną religią, w której składnikom zabobonnym i pogańskim zagraża nie racjonalizm, ale właśnie doktryna ortodoksyjna.”

W Kairze Goldziher modlił się nawet jak muzułmanie: „Wśród tysięcy pobożnych, dotykałem czołem podłogi meczetu. Nigdy w życiu nie byłem bardziej rozmodlony, szczerzej oddany, niż w tamten podniosły piątek.”

Mimo swojego uwielbienia dla islamu Goldziher pozostał aż do śmierci oddanym wyznawcą judaizmu. Jego zachwyt obydwiema religiami, islamem i judaizmem, zawiodły go do poszukiwania punktów stycznych w obu tych wyznaniach. Mimo że odmówiono mu płatnej posady na uniwersytecie z powodu jego wyznania, odmówił konwersji. Wprawdzie zapewniłoby mu to finansową niezależność i sukces zawodowy, ale nie pozwoliło mu na to głęboko zakorzenione oddanie dla wiary przodków.

Prace Goldzihera zostały odgrzebane na nowo dzięki krytycznym ocenom ze strony Edwarda Saida  w jego głośnej książce Orientalizm (1978). Said zarzucał zachodnim prekursorom orientalistyki, że zbyt powierzchownie zbadali realia Orientu, ponieważ stworzyli wyobrażenie na jego temat z góry wyrobionych uprzedzeń natury psychologicznej. Prace Goldzihera w zasadzie przeczą tym zarzutom. W swoich licznych książkach i artykułach, Ignaz Goldziher starał się doszukiwać początków doktryn i rytuałów islamu w praktykach innych kultur. W tym celu ustalił, że islam stale się rozwija jako cywilizacja, zapożyczając idee z zewnątrz i użyczając ich innym. Posunął się nawet, ze zrozumiałych względów, do krytyki Kościoła katolickiego, który jego zdaniem w sposób arbitralny narzuca wiernym decyzje za pośrednictwem dogmatów, synodów i soborów. To doprowadziło go z kolei do stwierdzenia, że islam przy swojej tolerancji oraz otwartości na idee sprzeczne z ortodoksyjnymi, może być nawet wzorem, któremu pozostałe wyznania monoteistyczne powinny się starać dorównać.

 

Literatura:

 

• Tagebuch, edited by Alexander Scheiber (Leiden: Brill, 1978)
• zur Literaturgeschichte der Shi’a (1874)
• Beiträge zur Geschichte der Sprachgelehrsamkeit bei den Arabern (Vienna, 1871-1873)
• Der Mythos bei den Hebräern und seine geschichtliche Entwickelung (Leipzig, 1876; Eng. trans., R Martineau, London, 1877)
• Muhammedanische Studien (Muslim Studies) (Halle, 1889-1890, 2 vols.)
• Abhandlungen zur arabischen Philologie (Leiden, 1896-1899, 2 vols.)
• Buch v. Wesen d. Seele (ed. 1907)

Źródło: wikipedia

 

 

Reklamy

Franciszek Machalski

Tagi

arabiści

Franciszek Machalski urodził się w Braddock w stanie Pensylwania w USA jako syn polskiego emigranta. Gdy miał 6 lat, jego rodzina wróciła do Polski na dwu i pół morgowe gospodarstwo we wsi Żołynia pod Łańcutem. Młody Machalski ukończył Gimnazjum im. Sienkiewicza w Łańcucie, a w 1924 r. rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Początkowo studiował filologie polską i germańską, a od drugiego roku także orientalistykę (sanskryt, a następnie język arabski oraz perski). W latach 1929-1931 pełnił funkcję zastępcy asystenta przy katedrze historii islamu lwowskiej uczelni. Od 1931 do wybuchu drugiej wojny światowej był nauczycielem języka polskiego w szkołach średnich w Tłumaczu i Tarnopolu. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze publikacje poświęcone tematyce orientalistycznej, np. Myśl indyjska w poezji A. Langego (Przegląd Orientalistyczny VII, 1932), czy Uwagi o liczbie mnogiej rzeczowników w Safar-nāmeh (Rocznik Orientalistyczny XIII, 1937).

W 1941 r. został aresztowany przez KGB i osadzony w więzieniu na pół roku w Wierchnieuralsku. Przebywał w obozach: Podwołoczysk, Charków, Orzeł, Saratow, Uralsk, Orsk, Wierchnieuralsk. Zwolniony, dołączył do armii Andersa, z którą znalazł się w Iranie.Z oddziałami Wojska Polskiego przemierzał Azję Środkową (m.in. przez Taszkent, Samarkandę i Aszhabad). W Krasnowodsku wojsko razem z ludnością cywilną zostało zaokrętowane na statek, którym Machalski odpłynął do zbawczej ziemi irańskiej 3 kwietnia 1942 r. Po wyleczeniu z malarii udał się do Palestyny.24 sierpnia 1942 r. starszy szeregowiec Franciszek Machalski podejął w Palestynie obowiązki nauczyciela w Junackiej Szkole Kadetów. Swoje relacje z pobytu na Środkowym Wschodzie opisał w książce Irańskie wędrówki (Warszawa 1960). W tym okresie włączył się bardzo aktywnie w działalność oświatową i kulturalną polskiej emigracji. Uczył, wizytował polskie szkoły rozsiane w różnych punktach Iranu, brał udział w organizowaniu harcerstwa. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Studiów Irańskich (PTSIr), które powstało w Teheranie z inicjatywy profesorów Uniwersytetu Wileńskiego. Zadaniem PTSIr miało być głębsze poznanie kultury tego kraju, a także próba zainteresowania elit irańskich historią i kulturą Polski. Towarzystwo wydawało pismo Studia Irańskie (Etudes Iraniennes) w języku polskim i francuskim.

W 1945 r. został członkiem prestiżowego Towarzystwa Iranoznawczego (Andżoman-e Irānszenāsi) w Teheranie. W 1946 r. wyjechał do Bejrutu, by podjąć tam pracę w Instytucie Polskim. Do Iranu wracał jeszcze kilkakrotnie, zawsze jednak na krótko.
W 1947 r. powrócił do Polski, gdzie połączył się z żoną i dziećmi repatriowanymi z Tarnopola w tym samy roku. W 1951 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim i kontynuował ją do 1974r. W 1969 r. został profesorem nadzwyczajnym.
Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, był członkiem Komisji Orientalistycznej PAN, był także wieloletnim redaktorem rocznika Folia Orientalia. W latach 1966-1969 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Filologicznego UJ. Zmarł 24 stycznia 1979 roku w Krakowie.

Pavel. K

Źródło: Rocznik Muzułmański, iranica

Grafika: Sowiniec.co.pl

 

Johann Jacob Reiske

Tagi

arabiści

 

Johann Jacob Reiske obecnie uchodzi za założyciela filologii arabskiej, pioniera arabskiej numizmatyki i epigrafiki. Uważa się, że uczony ten awansował filologię arabską z nauki pomocniczej teologii do samodzielnej dyscypliny naukowej.
Reiske urodził się 25 grudnia 1716 w Zörbig, jako syn garbarza. Od 1722 roku uczęszczał do szkoły w Zörbig, od 1727 pobierał prywatne lekcje w Zöschen, a w latach 1728-1733 był uczniem gimnazjum w Halle. W 1733 roku rozpoczął studia w Lipsku na wydziale teologii i studiował oprócz tego jako samouk język arabski.

W 1738 roku udał się na zlecenie Alberta Schultena do Lejdy, aby studiować arabskie rękopisy, których spora ilość znajdowała się w tamtejszej bibliotece. W Lejdzie uczęszczał na wykłady Tiberiusa Hemsterhuisa i Schultena, którzy obudzili w nim zainteresowanie literaturą grecką. Za namową Schultena rozpoczął tam studia medyczne. Doktoryzował się w 1746 roku broniąc pracę na temat medycyny arabskiej (Miscellaneae aliquot observationes medicae ex Arabum monumentis). Po powrocie do Lipska z tytułem doktora medycyny w 1746 roku chciał wykonywać zawód lekarza i okazjonalnie zajmował się pracą filologiczną. W 1748 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym arabistyki w Lipsku, ale nie zapewniało mu to środków na utrzymanie. Mianowanie na profesora klasycznej filologii w Lipsku i Wittenberdze utrudniali mu jego wpływowi przeciwnicy m.in Johann August Ernesti, którego prace ostro krytykował. 1 lipca 1758 roku został rektorem Nikolaischule w Lipsku. „To była deska, którą Bóg mi rzucił w biedzie . Bieda zmusiła mnie, aby jej się chwycić; w przeciwnym razie bym umarł ” pisał w swojej biografii o zaoferowanej pracy.

 

Reiske ożenił się w 1764 roku z Ernestine Christine Müller. Z okazji wizyty u Gottholda Ephraima Lessinga w 1771 roku uporządkował orientalne manuskrypty w Herzog August Bibliothek.
Zmarł po długiej chorobie 14 sierpnia 1774 roku w Lipsku.
Mimo wielkiego trudu włożonego w badania Reiske nie znalazł uznania w swoich czasach. Sam nazywał się „męczennikiem literatury arabskiej”. Jego teksty i tłumaczenie Abu ‚l-Fidas ukazały się pośmiertnie. Poza tym zajmował się arabskimi przysłowiami i przetłumaczył Demostenesa. Jego wydanie i komentarz do De ceremoniis zalicza się do nawybitniejszych źródłowych wydań bizantyjskich.

Uczniami jego byli miedzy innymi Carl August Gottlieb Keil, Johann Jakob Griesbach, Christian Friedrich von Schnurrer oraz Johann Schweighäuser.

 

Niektóre dzieła:
Constantini Porphyrogeniti libri II. de ceremoniis aulae Byzant., vols. i’ ii. (Leipzig, 175 1–66), vol. iii. (Bonn, 1829),
Animadv. ad Graecos auclores (5 vols., Leipzig, 175 1–66) (the rest lies upprinted at Copenhagen),
Oratorum Graec. quae supersunt (8 vols, Leipzig, 1770–73),
App. crit. ad Demostheneni (~ vols., ib., ‚774–75),
Maximus Tyr. (ib., 1774),
Plularchus ‚(II vols., ib., 1774–79),
Dionys Italic. (6 vols., ib., 1774–77),
Libanius (4 Vols., Altenburg, 1784–97).

Źródło: Wikipedia i kilka niemieckich stronek

Grafika: Internet

 

Theodor Nöldeke

Tagi

arabiści

Theodor Nöldeke urodził się 2 marca 1836 r. w Hamburgu. Studiował na uniwersytecie w  Getyndze, a także w Wiedniu, Lejdzie oraz Berlinie. Został mianowany Profesorem Uniwersytetu w Gutting w 1861 r, Uniwersytetu w Kiel w 1864r. oraz uniwersytetu w Strasburgu w 1872r, gdzie pracował aż do emerytury w wieku 70 lat. W 1888 roku został odznaczony orderem  Pour le Mérite, którym odznaczani byli wybitni wojskowi oraz artyści i naukowcy. Był poliglotą i poza niemieckim poznał doskonale języki arabski, hebrajski, aramejski, abysyński, grecki, łaciński, angielski, włoski i hiszpański. Uważany za jednego z najwspanialszych niemieckich orientalistów, poświęcił się studiowaniu języków semickich i badaniu islamu.

W swej książce ,,Gechichte des Qorans” tak pisał o Proroku Muhammadzie:
„Koran został objawiony Muhammadowi, Prorokowi Islamu, a nawet Prorokowi całego świata, który przyniósł ludzkości wspaniałą religię oraz prawo przepełnione dobrymi manierami i zasadami. Powinniśmy sprawiedliwie oceniać Muhammada, gdyż to, co czytamy o nim, to same atrybuty jego doskonałości. Zasługuje więc na to, by odnosić się do niego z honorem.”

Theodor Nöldeke napisał wiele prac z zakresu arabistyki  i islamoznawstwa  ale także tłumaczył arabską poezję klasyczną oraz dokonał tłumaczenia kroniki At – Tabariego, która do dziś jest cennym źródłem informacji, ze względu na liczne przypisy tłumacza. Był także autorem artykułów do jedenastego wydania (1910 – 1911)  Encyklopedii Britannici.
Swe największe osiągnięcia miał na polu językoznastwa semickiego. Na szczególną uwagę zasługują jego prace na temat klasycznego języka arabskiego, syryjskiego oraz mandejskiego. Nöldeke był  największym autorytetem w dziedzinie irańskiej literatury epickiej i stał się jednym z najbardziej znanych iranistów swego czasu. Jego praca odznacza się bardzo szczegółową precyzją filologiczną, szerokim zakresem lektury kontekstu oraz pragmatycznym podejściem które nie pozostawia miejsca na nieuzasadnione spekulacje.

Jako przyjaciel duńskiego edytora dzieła Tabariego, Michaela Jan de Goeja, Noldeke podjął się ogromnego wyzwania spisania przed-islamskiej historii Iranu, co oznaczało szczegółowe zagłębienie się w irańskie teksy źródłowe i irański język. Poprzez pracę nad arabskimi i aramejskimi źródłami Noldeke utwierdził podstawy naszego współczesnego rozumienia wczesno-średniowiecznego sasanidzkiego Iranu i czasów wczesno-islamskich. Jednym z jego największych osiągnięć było udowodnienie tezy zaproponowanej wcześniej przez Nielsa Ludwiga Westergaarda (1815-1878), iż język średnioperski nie był hybrydą irańsko-semicką, ale autentycznym irańskim dialektem, którego fonetyczna forma została „przysłonięta przez częściowo kryptograficzne, a częściowo przez bardzo historyczną pisownię”.
Do jego wybitnych uczni należał Niemiec Gothelf Bergsträsser, który był znany jako zbieracz najstarszych  manuskryptów koranicznych i ich badacz. Theodor Nöldeke zmarł 25 grudnia 1930 roku w Karlsurhe i obok Ignazego Goldzihera i Christiana Snouck Hurgrnojego uważany jest za ojca nowoczesnej islamistyki w Europie.

Niektóre jego dzieła:

-Geschichte des Qorans, 1860, (Hildesheim 2005).
-Beiträge und Neue Beiträge zur semitischen Sprachwissenschaft, 1981.
-Iranian National Epic, 1977.
-Sketches from Eastern History, 1977.
-Das Leben Mohammeds, 1863.
-Beiträge zur Kenntnis der Poesie der alten Araber, 1864.
-Die alttestamentliche Literatur, 1868.
-Untersuchungen zur Kritik des Alten Testaments, 1869.
-Geschichte der Perser und Araber zur Zeit der Sasaniden. Aus der arabischen Chronik  des Tabari übersetzt, 1879 (Leiden 1973).
-Zur Grammatik des klassischen Arabisch, 1896.
-Fünf Mo’allaqat, übersetzt und erklärt, 1899-1901.
-Compendious Syriac grammar. With a table of characters by Julius Euting, tłum. James A. Crichton, 1904.
-Mandäische Grammatik mit einer lithographirten Tafel der Mandäischen Schriftzeichen, 1875.

 

Źródło: islamstory.com

Prof. Józef Bielawski

Tagi

arabiści, orientaliści, pisarze

W tym nowym tagu będę zamieszczał biografie polskich arabistów i orientalistów, myślę także o wspaniałych polskich pisarzach, którzy może nie pisali bezpośrednio o Islamie, ale również przyczynili się do poznania przez czytelników różnych aspektów związanych z kulturą Bliskiego Wschodu, Azji, republik postradzieckich czy innych rejonów, gdzie kultura muzułmańska występuje.
Pomyślałem, że zacznę od postaci profesora Józefa Bielawskiego. Są trzy powody:

 

Pierwszy- większość polskich konwertytów zaczęło swoją „przygodę“ z Islamem właśnie od niego, a konkretnie od tłumaczenia Świętego Koranu, którego Józef Bielawski jest autorem.

 
Drugi – czasami obserwuję jakiś nieuzasadniony i niezrozumiały dla mnie atak pseudospecjalistów od Islamu na tego wybitnego arabistę. Nie chcę się już wgłębiać w problem tłumaczenia Koranu. Nigdy nie uzyskamy satysfakcjonującego efektu i jakakolwiek krytyka profesora Bielawskiego przez ekspertów od kolorowych obrazków i tak zwanych „nawracaczy“ , którzy momentalnie milkną gdy się ich zapyta o konkretny tafsir (komentarz koraniczny) nie ma najmniejszego sensu.

Trzeci- najważniejszy- był po prostu wspaniałym naukowcem, a także człowiekiem, co podkreślają ci, którzy znali go osobiście.

Józef Bielawski urodził się 12 sierpnia 1910 r. W Starej Wsi koło Brzozowa, pochodził z chłopskiej rodziny i był najmłodszym spośród sześciorga dzieci Józefa i Anny z domu Macios. Edukację rozpoczął w szkole Ludowej w Starej Wsi. W 1918 roku zaczął naukę w Zakładzie Wychowawczym Księży Michaelitów w Miejscu Piastowym, był chorowitym chłopcem i jeden z nauczycieli powiedział do niego tak: „Ty Józiu, nie musisz się uczyć bo długo nie pożyjesz“. Jak widać pomylił się i to bardzo… W 1938 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia orientalistyczne rozpoczął pod okiem profesora Tadeusza Kowalskiego (1889 – 1941), który jest twórcą polskich badań orientalistycznych. W czasie okupacji nie przerwał nauki, tylko kontynuował ją w konspiracji, przebywając w Starej Wsi, Krakowie i Lwowie (1939 – 1941). Jednocześnie studiował języki i literatury orientalne (arabską, perską i turecką).  Jego praca magisterska nosiła tytuł: „Kasyda Ka’ ba b. Zuhaira z antologii Muntaha al – talab“. W roku 1947 przeniósł się do Instytutu Orientalistycznego UW, gdzie początkowo pracował jako asystent w IO UW, ale już w 1948 r. wyjechał do Ankary, gdzie pracował jako attache kulturalny w ambasadzie Polski. Prowadził dalsze badania, które niewątpliwie zaowocowały w późniejszym czasie w badaniach nad filologią arabską. Po powrocie do kraju w 1951. r doktoryzował się z orientalistyki w UW, tytuł jego pracy doktoranckiej brzmiał: „Turcy w świetle dwóch arabskich zbytków literackich“ , praca została napisana pod opieką prof. A . Zajączkowskiego. W 1955 r. Józef Bielawski zostaje docentem, a w efekcie jego działalności naukowej dochodzi do względnego usamodzielnienia się kierunku arabistycznego, który 1 Lutego 1958 r. zostaje przekształcony na kierowaną przez niego sekcję. W 1957 r. Józef Bielawski po raz pierwszy odwiedza Bliski Wschód, gdzie spotyka się z bardzo ciepłym przyjęciem i nawiązuje szerokie kontakty naukowe, poznaje tam takie osobistości jak: Tahę Husajna, Muhammada Manhura, Abd ar – Rahmana Badawiego i wielu innych pisarzy oraz filozofów. Po wielu staraniach J. Bielawskiego w  1964 r. Powstaje w Polsce samodzielna katedra arabistyki pod jego kierownictwem, a 1 marca 1968 roku J. Bielawski otrzymuje tytuł profesora. Niestety system , który wtedy obowiązywał w Polsce nie sprzyjał rozwojowi nauki , a tak zwane „reformy“  uczelni doprowadziły do tego, że katedra została zdegradowana do „zakładu“. 14 listopada 1974 r. Józef Bielawski otrzymał nominację na profesora zwyczajnego, a 1 marca  1979 r. decyzją Kolegium Dziekańskiego Wydziału  Filologii Obcych UW, usunięto prof. Bielawskiego ze stanowiska Zakładu, ponieważ ponoć „nie sprawdzał się jako skrzynka kontaktowa pomiędzy Dziekanatem i Dyrekcją Instytutu a pracownikami Zakładu“. Warto wspomnieć, że gdy zarzucano prof. Bielawskiemu „organizacyjną niesprawność“ to w tym samym czasie został on członkiem zagranicznym Irackiej Akademii Nauk w Bagdadzie, jednej z najważniejszych instytucji naukowych w świecie arabskim. Decyzję o pozbawieniu prof. Bielawskiego oprotestowało wiele środowisk naukowych i sami studenci, niestety bez skutku. J. Bielawski po przejściu na emeryturę nadal prowadził wykłady i seminaria z historii klasycznej świata arabskiego (współpracował z Zakładem Arabistyki i Islamistyki UW), wychował grono wspaniałych arabistów i myślę, że warto kilku z nich wymienić prof: Krystyna Skarżyńska – Bocheńska,  Janusz Danecki,  Danuta Madeyska, Ewa Machut – Mendecka i wielu innych wspaniałych ludzi nauki.

Pierwszy od prawej: J. Bielawski

DZIEŁA PROFESORA BIELAWSKIEGO

Badania naukowe J. Bielawskiego obejmowały bardzo szeroki zakres, do najważniejszych jego dzieł moim zdaniem można zaliczyć tłumaczenie Świętego Koranu, ale był też autorem szereg innych prac i książek:

red., współaut. z S. Płaskowicką-Rymkiewiczową, Wypisy z literatury tureckiej okresu nowoczesnego, PWN, Warszawa 1953.
•    Książka w świecie islamu, Ossolineum, Wrocław 1961.
•    red., współaut. z H. Mukarkarem, Wypisy z literatury arabskiej. Część I. Poezja staro-arabska i literatura okresu Omajjadów, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1965.
•    red., współaut. z H. Mukarkarem, Wypisy z literatury arabskiej. Część II. Poezja i proza złotego wieku Abbasydów, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1966.
•    Historia literatury arabskiej. Zarys, Ossolineum, Wrocław 1968.
•    red., współaut. z H. Mukarkarem, Wypisy z literatury arabskiej. Część III. Poezja i proza arabskiej Hiszpanii – Andaluzji, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1968.
•    współaut. z M. Plezią, Lettre d’Aristote à Alexandre sun la politique envers les cités, Ossolineum, Wrocław 1970.
•    red., współaut. z H. Al-Dżamalim, Wypisy z literatury arabskiej. Część IV. Nowa literatura arabska; współczesna nowela w Egipcie, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1971.
•    red., Mały słownik kultury świata arabskiego, Wiedza Powszechna, Warszawa 1971.

•    Islam, religia państwa i prawa, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973.
•    red., współaut. z K. Skarżyńską-Bocheńską, J. Jasińską, Nowa i współczesna literatura arabska 19 i 20 w. Literatura arabskiego Wschodu, PWN, Warszawa 1978.
•    Islam, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1980.
•    red., współaut. z J. Kozłowską, E. Machut-Mendecką, K. Skarżyńską-Bocheńską, Nowa i współczesna literatura arabska 19 i 20 w. Literatura arabskiego Maghrebu, PWN, Warszawa 1989.
•    Klasyczna literatura arabska. Zarys, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 1995.
•    Ibn Chaldun, Wiedza Powszechna (seria Myśli i Ludzie), Warszawa 2000, ISBN 83-214-1057-X.
współaut. z E. Tryjarskim, Sabahattin Ali, Wrogowie. Opowiadania       anatolijskie, Czytelnik, Warszawa 1953.
•    Bozorg ‘Alawi, Jej oczy, Czytelnik, Warszawa 1955.
•    Tufajl Ibn, Hayy ibn Yakzan. Opowieść filozoficzna, „Studia Mediewistyczne” 1958, nr 1.
•    współaut. z F. Machalskim, E. Tryjarskim, W oazie i na stepie. Myśli muzułmańskiego Wschodu, Wiedza Powszechna, Warszawa 1958.
•    Traktaty polityczno-etyczne al-Farabi’ego: Państwo doskonałe. Polityka państwowa, Ossolineum, Warszawa 1967, Wrocław 19702.
•    współaut. z F. Machalskim, W oazie i na stepie. Myśli muzułmańskiego Wschodu, Wiedza Powszechna, Warszawa 1967.
•    Usama ibn Munkidh, Kitab al-i’tibar, Ossolineum, Wrocław 1975.
•    Taha Husajn, Księga dni, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1982.
•    Koran. Z arabskiego przełożył i komentarzem opatrzył Józef Bielawski, PIW, Warszawa 1986, Warszawa 19972, Warszawa 20043 – ISBN 83-06-01168-6.

Prof. Józef Bielawski zmarł 19 września 1997 roku w Warszawie, a wraz z jego śmiercią zakończył się okres pionierów w dziejach polskich badań nad światem  arabskim i światem Islamu. Dlatego proponuję wszystkim „mędrcom“ i tak zwanym ekspertom od Islamu zapoznać się chociaż z połową dzieł prof. J. Bielawskiego, by wydawać jakiekolwiek osądy i krytykę jego dorobku.

Tomasz. Sz

Źródo: Marek M. Dziekan  „Profesor Józef Bielawski (1910 – 1977) człowiek i dzieło”

Grafika: internet