DO EMIRA ABD EL-KADERA W DAMASZKU

Tagi

świat Boga i duszy

Abd al-Kadir, Abd El-Kader (ur. 6 września 1808, zm. 26 maja 1883) – emir arabski, algierski przywódca walk plemion Algierii z kolonizacją francuską.

Był wodzem i organizatorem. Pochodził z rodu feudałów algierskich. W 1832 został obwołany przez plemiona zachodniej Algierii (prowincje Oran i Titteri) sułtanem, następnie przyjął tytuł emira. Od 1832 do 1847 był przywódcą walk niepodległościowych i prowadził dżihad przeciwko Francuzom, kolonizującym Algierię i Maroko (tzw. powstanie Abd al-Kadira).

W roku 1837 zawarł z Francuzami układ, na mocy którego pod jego władzę przeszły znaczne tereny Algierii. Tam usiłował stworzyć państwo algierskie. Po zerwaniu układu do którego doszło w roku 1839 francuskie wojska w okresie kilku lat zdobyły i odzyskały kontrolę nad większością obszarów. W roku 1843 został zdobyty obóz wędrowny Abd al-Kadira wraz z jego rodziną i skarbem państwowym. W roku 1844 odbyła się walka nad rzeką Isly w której Abd al-Kadir poniósł klęskę. W roku 1847 został zmuszony do kapitulacji, a do 1853 był internowany we Francji. Po okresie internowania przebywał na emigracji w Turcja, później dotarł do Damaszku w Syrii, gdzie w 1860 wystąpił przeciwko pogromowi chrześcijan przez Druzów, za co otrzymał od Francji Wielki Krzyż Legii Honorowej.

Miał talent oratorski, był miłośnikiem nauki, dbał o rozwój szkolnictwa, zebrał bogatą bibliotekę rzadkich druków i rękopisów. Pozostawił po sobie dzieło treści religijno-filozoficznej i pisma wojskowe. Został uznany za bohatera narodowego Algierii.

Jego pałac w Damaszku:

Rok 1867, Emir i Generał Patrice de Mac – Mahon, który został prezydentem Francji w 1875 roku

Pomnik Bohatera wykonanego w 1987 r. Według projektu profesora Mariana Koniecznego

 

Na zdjęciu Andrzej Saramowicz z Hadj Mohammed Lamine Boutaleb potomkiem Emira Abdel Kadera. Constantine Algieria grudzien 2012, podczas Sufi symposium.

 

 

Do Emira Abd El – Kadera w Damaszku

1
Współczesnym zacnym oddać cześć
– To jakby cześć Bożej prawicy;
I sercem dobrą przyjąć wieść
– To jakby Duch łonem Dziewicy.

2
Więc hołd, Emirze, przyjm daleki,
Któryś jak puklerz Boży jest –
Niech łzy sieroty, łzy kaleki
Zabłysną Tobie jakby chrzest.

3
Bóg jeden rządzi z wieków w wieki,
Nikt nie pomierzył Jego łask –
Chce? – to wyrzuci z ran Swych ćwieki
A gwiazdy w ostróg zmieni blask.

4
I nogą w tęczy wstąpi strzemię,
Na walny sądów jadąc dzień –
Bo kto Mu niebo dał? – kto ziemię? –
Kto Jemu światłość dał? – lub cień? –

5
A jeżli w łzach gnębionych ludzi,
A jeżli w dziewic krwi niewinnej,
A jeżli w dziecku, co się budzi,
Ten sam jest Bóg – nie żaden inny –

6
To – namiot Twój niech będzie szerszy
Niż Dawidowych cedrów las – –
Bo z Królów-Magów trzech – Tyś pierwszy,
Co konia swego dosiadł w czas!…

Cyprian Kamil Norwid

Źródło: wikipedia, norwidiana.blogspot

Fotografie: wikipedia, http://www.jijel.info