Tagi
Szari’at jest prawem Boskim. Akceptując je człowiek staje się muzułmaninem. Tylko ten, kto przyjmuje nakazy szari’atu jako obowiązujące, jest muzułmaninem, nawet jeśli nie zdoła w swoim życiu zrealizować wszystkich jego nauk i podporządkować się jego przepisom. Szari’at jest idealnym wzorem życia dla jednostki oraz prawem łączącym wszystkich muzułmanów w jedną społeczność. Jest ucieleśnieniem Boskiej woli w tym sensie, ze jego akceptacja i stosowanie zapewnia człowiekowi harmonijne życie na tym świecie . i szczęście w życiu poza-grobowym.
Wyraz szari’at jest etymologicznie związany z rdzeniem oznaczającym drogę. Jest bowiem drogą prowadzącą ku Bogu. Wielkie znaczenie symboliczne ma fakt, że zarówno prawo Boskie jak i duchowa ścieżka, czyli tarika, będąca ezoterycznym aspektem islamu, oparte są na symbolice drogi bądź podróży, Całe życie jest pobytem, jest podróżą przez ów przemijający świat ku Boskiej obecności. Szari’at jest szerszą drogą, przeznaczoną dla wszystkich ludzi, dzięki niemu mogą osiągnąć wszystko, co jest w zasięgu możliwości indywidualnego człowieka. Tarika zaś jest wyższą ścieżką dla tych niewielu, którzy potrafią i naprawdę chcą osiągnąć świętość tu i teraz oraz poszukują ścieżki prowadzącej do pełnej realizacji uniwersalnego człowieka, przekraczającego sferę jednostki.
Szari’at jest prawem Boskim i w tym sensie jest konkretnym ucieleśnieniem woli Boskiej., zgodnie z którą człowiek powinien żyć dla innych i dla siebie. W każdej religii wola Boska przejawia się w ten czy inny sposób, zaś moralne i duchowe nakazy wszelkiej religii pochodzą od. Boga. W islamie jednak ucieleśnienie woli Boskiej stanowi nie tylko zestaw ogólnych nauk, lecz również obejmuje konkretne zalecenia. Człowiek nie tylko powinien być dobroczynny, skromny czy sprawiedliwy, ale szari’at również określa, jak powinien to osiągnąć w konkretnych sytuacjach życiowych. Szari’at zawiera nakazy Boskiego prawa odpowiednie do każdej sytuacji – życiowej. Jest prawem, według którego Bóg nakazuje żyć Muzułmaninowi. Jest więc sterem ludzkich działań, obejmującym każdy prze-jaw życia. Żyjąc zgodnie z szari’atem, człowiek całe swoje istnienie oddaje w „ręce” Boga. Szari’at, zajmując się każ-dym aspektem ludzkich działań, uświęca całe życie i nadaje religijne .’znaczenie działaniom z pozoru najbardziej świec-kim.
Brak zrozumienia dla szari’atu w świecie zachodnim wynika z jego konkretnej, wszechobejmującej natury. Żyd wierzący w Prawo talmudyczne zrozumie, co znaczy istnienie prawa Boskiego. Natomiast większość chrześcijan, a także niewierzących wyrosłych z chrześcijaństwa z trudnością to zrozumie, ponieważ właśnie w chrześcijaństwie nie ma jasnego rozróżnienia między prawem a drogą. W chrześcijaństwie wola Boża przedstawiana jest w formie uniwersalnych nauk takich jak dobroczynność, jednakże nie w formie konkretnych praw.
Różnica między koncepcją prawa Boskiego w islamie i chrześcijaństwie jest widoczna na przykładzie pojmowania terminu kanon (kanun) w obydwu tradycjach. Wyraz ten został zapożyczony w obu wypadkach z języka greckiego. W islamie po-służył do określenia prawa wprowadzonego przez ludzi, przeciwstawianego szari’atowi, czyli prawu inspirowanemu przez Boga. Na Zachodzie sytuacja jest odwrotna, albowiem prawo kanoniczne odnosi się do przepisów regulujących organizację Kościoła katolickiego i episkopalnego i ma wyraźnie religijne zabarwienie.
Chrześcijański pogląd na prawo rządzące społecznymi i politycznymi działaniami ludzi wynika ze, znanego powiedzenia Chrystusa: „Oddajcie cesarzowi, co cesarskie”. Powiedzenie to ma dwa znaczenia, z których zazwyczaj tylko jedno bierze się pod uwagę. Interpretuje się je na ogół tak, że wszystkie sprawy tego świata, związane z zasadami polityki i problematyki społecznej, należy pozostawić władzom świeckim, których doskonałym przykładem jest cesarz. Me nadto jednak oznacza ono i to, że chrześcijaństwo, będące ścieżką duchową i nie mające własnego prawodawstwa Boskiego, musiało przyjąć prawo rzymskie, by stać się religią cywilizacji. Prawo cesarza, czyli prawo rzymskie, zostało opatrznościowo wchłonięte przez chrześcijaństwo, gdy religia ta zdominowała Zachód. I do tego właśnie faktu odnosi się wypowiedź Chrystusa. Owa dychotomia pozostała już na zawsze. W cywilizacji chrześcijańskiej prawo rządzące społeczeństwem ludzkim nie miało tej samej sankcji Boskiej co nauki Chrystusa. Ów brak Boskiego prawa w chrześcijaństwie odegrał istotną rolę w sekularyzacji, jaka miała miejsce na Zachodzie w okresie odrodzenia. To też jest najistotniejszą przyczyną niezrozumienia roli i znaczenia szari’atu wśród ludzi Zachodu, a także wśród wielu „zmodernizowanych” muzułmanów.
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.