Tagi

mrmog

O szacunku dla swych braci

Uścisk dłoni między braćmi w wierze jest dowodem na to, iż Bóg obdarzył ich swą miłością. Wysłaniec Boga powiedział „Za każdym razem, gdy bracia podają sobie ręce mając na względzie Boga, ich złe uczynki znikają i stają się oni tak czyści jak w dniu swych narodzin.” Rosnąca miłość i szacunek wobec brata zawsze skutkują jej odwzajemnieniem. Obowiązkami tego z braci, który posiada większą wiedzę o religii Boga, są zachęcanie swego brata do wykonywania obowiązków nałożonych przez Boga, naprowadzanie go na prostą ścieżkę, pobudzanie go do zadowolenia z tego, co ma, oraz skromności, przypominanie mu o miłosierdziu Boga i o jego strasznej karze. Drugi z braci powinien korzystać z błogosławieństwa tych porad, trzymać się tego, do czego jest nawoływany, słuchać napomnień, pozwalać swemu bratu się prowadzić, szukając przewodnictwa Boga i licząc na Jego pomoc i powodzenie.

O Braterstwie

Są trzy rzeczy, które rzadko przytrafiają się w młodym wieku: braterstwo zawarte ze względu na Boga, pobożna i kochająca żona, która pomaga w wierze w Boga oraz syn kroczący ścieżką prawych. Ten, kto posiada te trzy rzeczy otrzymał dobro zarówno tego jak i przyszłego świata oraz spełnienie w tym i w przyszłym życiu. Wystrzegajcie się zawierania braterstwa gdy powodują wami chciwość, strach, słabość do czegoś, potrzeba pieniędzy, pożywienia i picia. Poszukujcie braterstwa z tymi, którzy obawiają się Boga, nawet jeśli są na krańcach świata i musielibyście poświęcić całe swe życie by ich odnaleźć. Bóg nie pozostawił na tym świecie nikogo lepszego od nich, poza Prorokami, ani też nie dał swym sługom większego błogosławieństwa ponad ich towarzystwo. Bóg powiedział:”Tego Dnia przyjaciele będą dla siebie wrogami, z wyjątkiem ludzi bogobojnych.” (43:67)Jestem przekonany, że ten, kto w dzisiejszych czasach szuka przyjaciela pozbawionego wad pozostanie samotny. Czyż nie wiecie, iż pierwszym wyróżnieniem, którym Bóg obdarzył Proroków gdy objawił im swe powołanie, było obdarzenie ich godnym zaufania przyjacielem lub pomocnikiem? Dlatego też najwspanialszym darem, którym Bóg obdarza Swych przyjaciół, zwolenników i szczerych oraz zaufanych sprzymierzeńców jest towarzystwo Swych Proroków. Jest to dowodem na to, iż po poznaniu Boga, nie ma większego, bardziej wyjątkowego, doskonalszego, pełniejszego błogosławieństwa i wyróżnienia na tym świecie niż posiadanie towarzyszy w obliczu Boga oraz braterstwo zawarte ze względu na Niego.

O zniesławieniu

Pomówienia są zakazane dla wszystkich muzułmanów, a ten, kto obmawia innych w jakiejkolwiek sytuacji popełnia grzech. Zniesławieniem jest mówienie o innych rzeczy, które nie są ich winą w oczach Boga, lub potępianie tego, co ludzie posiadający wiedzę pochwalają. Rozmawianie pod czyjąś nieobceność o dokonanych przez niego czynach potępianych przez Boga, nie jest formą zniesławienia, nawet jeśli te rozmowy są przyczyną niezadowolenia wspomnianej osoby; czyniąc to, nie popełniacie wobec takich osób przewinienia. W ten sposób prawda zostaje oddzielona od fałszu poprzez to, co zostało wyjaśnione przez Boga i Jego Wysłannika. Jest to dozwolone tylko pod jednym warunkiem – intencją osoby, która mówi o kimś, powinna być jedynie chęć wyjaśnienia, co jest prawdziwe a co fałszywe wobec wiary Boga. Jeśli intencją tej osoby jest wyrażenie o kimś niskiego mniemania, nie mające na celu wyjaśnienia prawdy, będzie ona wzięta do odpowiedzialności za swe niemoralne cele, nawet jeśli to, co powiedziała, było prawdziwe.

O cierpliwości

Cierpliwość jest oznaką jasności i czystości ukrytej wewnątrz Bożych sług, natomiast niepokój jest oznaką ich wewnętrznych ciemności i niedostatków. Każdy może powołać się na swą cierpliwość, jednak tylko pokorni potrafią w niej wytrwać. Każdy może zaprzeczyć odczuwaniu niepokoju, jednak hipokryzja tego stwierdzenia staje się oczywista, gdy człowiek napotyka próby i niepowodzenia; wiadomo wtedy kto mówił prawdę a kto kłamał. Cierpliwość jest uczuciem, którego obecność przez cały czas przeważa w świadomości człowieka. To, co następuje jedynie w obliczu nagłego zmartwienia, nie może być nazwane cierpliwością. Niepokój zaś udręcza serce i jest źródłem smutku, który zmienia stan i nastawienie człowieka. Każdy czyn, który dokonywany jest bez poczucia skromności i skruchy oraz pokornej prośby skierowanej do Boga, jest oznaką osoby żywiącej niepokój, a nie cierpliwość. Na początku cierpliwość ma gorzki smak. Dla jednych zostawia ona za sobą słodycz; innym cały czas daje jedynie gorycz. Ten, kto znajduje jej koniec, naprawdę ją osiągnął; ten, kto poznał jedynie jej początek, porzucił ją. Człowiek, który poznał wartość cierpliwości nie potrafi się bez niej obejść.

IMAM DŻAFAR AL – SADIK (A)